Zoochose is een psychische stoornis die ontstaat bij dieren die in gevangenschap verblijven. Eigenlijk is zoochose een vorm van mentale nood die zichtbaar wordt door abnormaal gedrag en duidt het op een onvoldoende welzijn.
Zoochose uit zich vaak in doelloos, herhalend en obsessief gedrag. Stereotiep gedrag, zoals bijvoorbeeld schommelen, ijsberen en constant zichzelf wassen. Eetstoornissen, automutilatie, buitensporige agressie, abnormaal seksueel gedrag of juist apathisch lusteloos gedrag.
Waarom raken dieren depressief door gevangenschap?
Omdat hun leven in niets meer lijkt op het leven dat ze van nature in het wild zouden leiden. Dieren in gevangenschap worden op talloze manieren beperkt. We ontnemen ze de ruimte om te handelen, beperken zowel hun bewegingsvrijheid als hun gedragingen, we beperken met wie ze omgaan en weerhouden hen ervan om in hun meer diepgaande behoeften te voorzien – zoals het verlangen naar zelfstandigheid, het nemen van eigen beslissingen en het uitvoeren van zinvolle activiteiten. Hun hele wezen hunkert naar de natuurlijke instinctieve gedragingen die ze in de loop der eeuwen hebben ontwikkeld. Doordat ze die niet kunnen uitleven, verkeren ze voortdurend in een toestand van stress en frustratie. Ze missen vrijheid, zelfbeschikking en de kans om aan hun situatie te ontkomen.
In hun natuurlijke leefomgeving kunnen dieren vrij rondlopen, met soortgenoten omgaan, problemen oplossen en genieten van een gevarieerd zintuiglijk leven. Gevangenschap ontneemt hen al deze mogelijkheden en leidt tot aangeleerde hulpeloosheid, stress en lijden.
Obsessies, eetstoornissen, agressie, automutilatie, stress, abnormaal seksueel gedrag, lusteloosheid, aangeleerde hulpeloosheid, depressie en psychisch lijden. Komt ons dat niet bekend voor?
Geheime kooi...
Obsessies, eetstoornissen, agressie, automutilatie, stress, abnormaal seksueel gedrag, lusteloosheid, aangeleerde hulpeloosheid, depressie en psychisch lijden. Komt ons dat niet bekend voor?
De "moderne" mens leeft in een onnatuurlijke omgeving die volledig afwijkt van de Pleistocene leefwereld waar onze soort ooit in ontstond. We lijken onszelf als het ware geketend te hebben. Doordat we niet meer kunnen deelnemen aan onze eigen geëvolueerde verbindingen met de natuurlijke wereld, vertonen we abnormaal, repetitief en zelfs zelfbeschadigend gedrag dat ons uiteindelijk naar onze eigen ondergang leidt. Onze cultuur heeft alle levensvormen, inclusief de mens, op de één of andere manier gevangen gehouden. Net zoals de dieren in gevangenschap ondervindt de "moderne" mens daardoor eenzelfde soort trauma, het collectieve trauma van de "moderne" industriële samenleving.
De onzichtbare tralies van de moderne wereld, een verborgen gevangenschap. Deze zogenaamde gecultiveerde gevangenschap verwijst niet naar de ervaring van mensen die in fysieke kooien worden gehouden. Gecultiveerde gevangenschap identificeert een reeks gedachten en gedragingen waarmee we opgroeien, die we collectief opnemen en vervolgens doorgeven aan toekomstige generaties. Het wijst op een kooi die is geconstrueerd door normen en conventies en een foutieve definitie van geestelijke gezondheid die ons toestaat te leven op een manier die ons lichaamseigen levensondersteunende systeem vernietigt. Door te leven op een manier die tegen de natuur ingaat en ons pijn doet, maar het vervolgens geestelijke gezondheid noemen, bevestigen en tolereren we het en leren we het vervolgens aan onze kinderen. Het wordt een geheime kooi die ons ervan weerhoudt te leven als functionerende leden van de aarde-gemeenschap. (Wilkins, 2020)
Een gouden kooi, is nog steeds gewoon een kooi...
De sleutel
In plaats van het steeds mooier maken van onze kooi, zouden we moeten zoeken naar de sleutels die leiden naar vrijheid. Want een gouden kooi, is nog steeds gewoon een kooi...
Hoe vinden we de sleutel om de kooi te openen?
De eerste stap is om ons weer te herinneren wie we zijn, in feite zijn we ook gewoon dieren. We zijn gevormd om, net als alle andere levende wezens, in verbinding te staan met de rest van de natuur. Onze menselijkheid is ontstaan door de voortdurende wisselwerking met de wereld om ons heen en met alle menselijke en meer-dan-menselijke wezens daarin. Wanneer we onze zintuigen weer de ruimte geven om te ervaren en te luisteren naar de wereld waarvoor we geëvolueerd zijn, nodigen we ieder ecosysteem uit om ons opnieuw te omarmen. Ook mogen we elkaar helpen veranderingen binnen de gemeenschap teweeg te brengen en samen van onderaf structurele systeemverandering doorvoeren.
Het herontdekken van onze verbondenheid met de wereld en met elkaar is de sleutel om de onzichtbare kooi te openen die wijzelf hebben gebouwd.
Reactie plaatsen
Reacties